Από : Αντιστράτηγο ε.α. Ιωάννη Κρασσά

            «Ὁρκιζόμεθα δέ πρό πάντων ὅτι μεταξύ ἡμῶν καί τῶν τυράννων τῆς πατρίδος μας τό πῦρ καὶ ὁ σίδερος εἶναι τὰ μόνο μέσα τῆς διαλλαγῆς καὶ τίποτα ἄλλο». Ἀπόσπασμα άπό τον ὅρκο τῆς μυήσεως στήν Φιλική Ἑταιρεία.

     Ο Παναγιώτης Σέκερης γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1785. Ανήκε σε μια από τις σημαντικότερες οικογένειες της Πελοποννήσου στη δύση της τουρκοκρατίας. Φοίτησε στην Σχολή της Δημητσάνας. Σε ηλικία 15 ετών κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη, μετά την δολοφονία του πατρός του από τους Τούρκους. Ο Σέκερης ίδρυσε δικό του εμπορικό οίκο και εξελίχθηκε ταχέως σε ικανότατο μεγαλέμπορο, με 15 ιδιόκτητα πλοία και υποκαταστήματα στην Οδησσό και την Μόσχα.

Η Φιλική Εταιρεία

Το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας, ο Νικόλαος Σκουφάς (35 χρ.) από την Άρτα και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ (34 χρ.) από τα Ιωάννινα, αποφάσισαν την ίδρυση μυστικής οργανώσεως με την ονομασία «Εταιρεία των Φιλικών». Η «Εταιρεία» αποσκοπούσε στην οργάνωση των Ελλήνων προς αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Στην συνέχεια μύησαν ξεχωριστά τον Εμμανουήλ Ξάνθο (42 χρ.) από την Πάτμο και τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο (34 χρ.) από την Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας. Οι ιστορικοί έχουν δεχθεί ότι η πρωτοβουλία ιδρύσεως ανήκει στον Σκουφά. Ο Τσακάλωφ υπήρξε μέλος της μυστικής εταιρείας «Ἑλληνόγλωσο Ξενοδοχεῖον», η οποία ιδρύθηκε το 1809 από τον Γρηγόριο Ζαλύκη στο Παρίσι για τον ίδιο σκοπό. Ο Ξάνθος έλαβε την τρίτη θέση στα ιδρυτικά μέλη της. Άπαντες ήσαν τέκτονες, γεγονός το οποίο τους βοήθησε στην αφανή δράση. Ο Αναγνωστόπουλος διεκδίκησε την θέση του τρίτου μέλους, ζήτημα που τον οδήγησε σε σκληρή αντιπαράθεση με τον Ξάνθο για πολλά χρόνια στην συνέχεια. Το 1818 η έδρα της Φιλικής Εταιρείας μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Χορηγός της Φιλικής

Τον Μάιο του 1818, ο Σέκερης μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Νικόλαο Σκουφά, προσφέροντας αμέσως το ποσό των 10.000 γροσιών, ποσόν υπερδιπλάσιο από τα συνολικά έσοδα από την ίδρυσή της. Μέσω του Σέκερη οι φιλικοί ήρθαν σε επαφή με τους κύκλους των πλουσίων της Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι την στήριξαν οικονομικά και βοήθησαν στην επέκταση του δικτύου της. Τον Ιούλιο του 1818, ο Σκουφάς απεβίωσε. Με τον θάνατό του έλειψε ο ενσαρκωτής της ιδέας, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των μελών, αυτός που απολάμβανε τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων. Κανείς από τους Τσακάλωφ, Ξάνθο, Αναγνωστόπουλο ήσαν ικανοί να αναλάβουν την αρχηγία, γιατί ο ένας δεν ανέχονταν τον άλλον. Την δύσκολη εκείνη στιγμή την κατάσταση έσωσε ο Παναγιώτης Σέκερης. Κάθε φορά που υπήρχε ανάγκη, άνοιγε το χρηματοκιβώτιο του και παρείχε αφειδώς τα απαιτούμενα χρήματα. Ο Σέκερης αποδέχθηκε την πρόταση να τεθεί επικεφαλής της Φιλικής Εταιρείας και όταν ακόμη του αποκαλύφθηκε ότι δεν υπήρχε ανώτατη αρχή, που σκόπιμα διαδιδόταν ότι ήταν ο Τσάρος. Ο αγνός αυτός πατριώτης πίστευε ακράδαντα στην δύναμη του έθνους και όχι στην εξάρτησή της τύχης του από την βούληση ή την διάθεση των ηγετών των ισχυρών κρατών. Από εκείνη την στιγμή, πέρα από μέγα χορηγός,[1] ο Σέκερης αναδείχθηκε ο ιθύνων νους και η ψυχή της Φιλικής Εταιρείας. Η ιδέα και η δράση της Φιλικής Εταιρείας δικαιώθηκαν ιστορικά. Χωρίς την ύπαρξή της δεν ήταν εφικτή η συνωμοτική οργάνωση των υπόδουλων Ελλήνων, προκειμένου να επιτύχει ο συγχρονισμός της ενάρξεως της επαναστάσεως σε όλη την Ελλάδα. Μετά την έκρηξη της επαναστάσεως, ο Σουλτάνος Μαχμούτ άρχισε του διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Σέκερης προ του κινδύνου να συλληφθεί και να εκτελεσθεί φυγαδεύτηκε στη Οδησσό, από τους αδελφούς Σταμάτη και Κυριάκο Κουμπάρη, ένθερμους και δραστήριους φιλικούς, από την Μεσημβρία της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Το Τέλος

Το 1830 ο Σέκερης εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο. Η κυβέρνηση τον διόρισε τελώνη πρώτα στην Ύδρα και μετά στο Ναύπλιο. Την 29η Ιανουαρίου 1847, ο Σέκερης άφησε την τελευταία του πνοή. Είχε προσφέρει όλη την περιουσία του (2 εκατομμύρια γρόσια) για τις ανάγκες της Φιλικής Εταιρείας και κατέληξε να πεθάνει πάμπτωχος. Η αγνωμοσύνη προς τον Παναγιώτη Σέκερη, αλλά και για τους αδελφούς του Αθανάσιο και Γεώργιο, οι οποίοι και αυτοί προσέφεραν πολλά στον αγώνα της ανεξαρτησίας είναι ανεπίτρεπτος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία μόνο οδό στο λεκανοπέδιο Αττικής έχει δοθεί το όνομά του, ενώ σε 25 οδούς έχουν δοθεί τα ονόματα για καθένα από τους Σκουφά, Ξάνθο και Τσακάλωφ. Ο Σέκερης ανήκει στους ολίγους των Ελλήνων που κατεστράφησαν για την πατρίδα και όχι σε εκείνους που πλούτισαν απομυζώντας την.

Αντιστράτηγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

[1] Οι αξιώσεις ήταν πολλές και μεγάλες. Ο Σέκερης κατέβαλε τα 50.000 γρόσια τα οποία ζήτησε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης για να γίνει μέλος της.